Of heerst er bij jou in de omgeving helemaal geen traditie op 11 november? Lang dacht ik dat Sint-Maarten een nationaal feest was, maar toen ging ik in Leiden studeren en werd mijn wereld iets groter dan het Kennemerland (lol). Ik kwam erachter dat nog niet eens de helft van mijn studiegenoten als kind met Sint-Maarten langs de deuren ging. Cultuurschok!
“La Charité de saint Martin” door de Meester van Riofrio” (ca. 1500)Sint-Maarten in Amsterdam (1980). Foto uit het publieke domein.
Eerst even over de oorsprong van deze feestdag, Sint-Maarten. Dit wordt ieder jaar op 11 november gevierd en dan herdenken we Sint Martinus van Tours (ca. 316-397). Deze man was aanvankelijk een Romeinse soldaat, die zich op een gegeven moment tot het christendom bekeerde. Na zijn soldatenleven werd hij bisschop in Tours (Frankrijk) en kwam hij bekend te staan om zijn goedheid en zijn gulheid. Het verhaal gaat dat hij op een koude winterdag een arme bedelaar tegenkwam en zijn mantel met hem deelde. Zo werd de bisschop van Tours een symbool van naastenliefde. Later werd hij hierom zelfs heilig verklaard.
Gedurende de middeleeuwen raakte de religieuze betekenis van Sint-Martinusdag vervlochten met de Europese volkscultuur. Het begin van november luidde het einde van het landbouwseizoen in. De laatste gewassen werden geoogst en het vee ging naar het binnenverblijf. De vastentijd (advent) voor kerst begon. Precies nu gingen kinderen en arme(re) mensen langs de deuren om te vragen om “een aalmoes voor Sint-Maarten”. Deze dag transformeerde zo tot een vroege vorm van het bedelritueel. Soms werden daarbij ook liederen gezongen of werd er kort gebeden. In de eeuwen daarna ontwikkelde dit “bedellopen” of “zanglopen” tot het “Sint-Maartenlopen” dat we nu kennen. Inmiddels horen er ook vreugdevuren, fakkels en lampionnen bij de traditie.
Vandaag zijn het vooral kinderen die langs de deuren lopen. Zo ook op sommige plekken in Nederland en België. De viering is altijd op 11 november en begint na zonsondergang. De groepjes trekken met zelfgemaakte lampionnen langs de deuren. De kinderen bellen aan, zingen Sint-Maartenliedjes en krijgen als beloning snoep, fruit of koekjes. Op andere plekken worden er alleen nog vreugdevuren aangestoken. Het maakt niet uit welke vorm de traditie aanneemt, het draait om gezamenlijk delen en gul zijn. Net als Sint-Maarten dat deed. Nog een leuk feitje is dat 11 november op het eiland Sint Maarten wél een nationale feestdag is. Men herdenkt dan de ontdekking van het eiland door Columbus en de verbondenheid van het Franse en Nederlandse deel van het eiland wordt gevierd met muziek, optochten en dans.
Wil je weten of er in jouw woonplaats ook een Sint-Maartentraditie is? Check dan de site van het RTL Nieuws (klik hier).
Aan de rand van Overasselt, in het bosrijke gebied van de Overasseltse en Hatertse Vennen, liggen de resten van een middeleeuwse kapel. Deze Walrickkapel was ooit een klein heiligdom; druk bezocht door mensen uit de wijde omgeving. Zij kwamen hier naartoe om te bidden en om hulp te vragen bij ziekte.
De kapel werd in de 14e eeuw (of 15e eeuw) gebouwd en was gewijd aan Sint Walrick, die ook wel Sint Valerius wordt genoemd. Over deze Heilige Walrick is weinig bekend, maar we weten wel dat hij vereerd werd als genezer; vooral bij koorts. Als je Sint Walrick aansprak in jouw gebeden, zou hij jou of jouw naasten genezing kunnen geven. Dat was in de middeleeuwen een gangbare praktijk; voor iedere situatie was er wel een gepaste heilige om aan te spreken.
Maar al lange tijd voor de bouw van de kapel, was dit gebied heilig voor de oorspronkelijke bewoners. Deze groep kennen we als de Hoemannen, een Germaanse stam die na de Romeinse Tijd in het gebied rondom Nijmegen leefde. Het is aannemelijk dat de naam van de gemeente Heumen van hen is afgeleid. De Hoemannen beschouwden bepaalde plekken in de natuur als sacraal en geneeskrachtig. Vooral bomen speelden een centrale rol in hun rituelen: ze geloofden dat ziektes door speciale handelingen bij de boom konden worden afgewend.
In de 7e en 8e eeuw kwam Willibrord, de beroemde missionaris uit Engeland, naar het gebied om het christendom te verspreiden. Willibrord en zijn volgelingen verweefden het christelijke geloof met de bestaande Germaanse tradities. Zo kwam het door hen dat de eerdergenoemde eikenboom verbonden werd aan Sint Walrick (en er eeuwen later dus ook een kapel naast gebouwd werd). Eigenlijk kreeg de genezende kracht van de boom door Willibrord een christelijke betekenis.
De legende gaat dat de leider van de Hoemannen wanhopig bij Willibrord aanklopte. Zijn dochter Heribertha had hoge koorts en niets leek te helpen. De leider vroeg wat hij moest doen om zijn dochter te genezen en Willibrord raadde hem aan om een lapje stof van haar jurk in de eik te hangen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar of Heribertha inderdaad weer beter werd, weten we niet.
De eikenboom werd in ieder geval getransformeerd tot “Koortsboom” en de lokale bevolking nam het gebruik over. Wie ziek was of koorts had, knoopte een lapje stof aan de takken van de boom (of liet dat doen door een familielid). De koorts zou dan “in de boom blijven hangen”, terwijl de zieke weer beter werd. Mensen bleven deze handeling herhalen, generatie na generatie. Later werd het ritueel ook wel gecombineerd met gebeden bij de kapel of het maken van kruistekens.
Maar naarmate de eeuwen vorderden, bracht de ontwikkeling van de moderne geneeskunde ook andere oplossingen voor ziektes. Medicijnen en ziekenzorg werden voor steeds meer mensen toegankelijk. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog (1568–1648) raakte de kapel zwaar beschadigd, omdat er in de omgeving veel gevochten werd. De kapel werd niet meer herbouwd en de plek raakte langzaam een beetje in verval.
Toch bleef de boom een plek van hoop en genezing, zelfs nadat de muren van de kapel vervielen tot een ruïne. Tot op de dag van vandaag hangen er nog lapjes aan de takken, stille getuigen van een praktijk die dus al eeuwenlang voortduurt. De Walrickkapel en de Koortsboom laten zien hoe pre-christelijke rituelen, het christelijke geloof en volksgebruiken kunnen samensmelten.
Er komen meerdere wandelroutes langs de Walrickkapel en de Koortsboom, waarvan ik zelf met veel plezier het “Familiepad Vennengebied” gelopen heb. Deze wandeling is 1,7 km lang en duurt ongeveer een uurtje (als je onderweg stopt om foto’s te maken). Het is een rolstoeltoegankelijke route, dwars door het natuurgebied de Overasseltse en Hatertse Vennen. Dat betekent dat je in de nazomer en herfst kunt genieten van het heidelandschap in allerlei tinten paars, rood, geel en oranje.
Er staan veel bankjes langs het pad en de markeringen zijn goed aangegeven. Vlakbij stopt er een streekbus en er zijn twee gratis parkeergelegenheden, waarvan eentje bij Restaurant St. Walrick. Koffie en lunch heb je dus ook binnen handbereik. 😉
Dit is bovendien een ideaal uitstapje bij wisselvallig weer, want je kunt op een paar plekken schuilen voor de regen (en anders ben je snel weer bij je auto of bij het OV). Wat mij betreft is het een heerlijke historische plek. Of je nu komt voor de vroegchristelijke legende of voor de kleurrijke natuur! 🙂
Op 4 oktober zetten we onze huisdieren in het zonnetje. Zelf ben ik ook dol op dieren; ik vind vooral honden, slangen en haaien leuk. De oorsprong van Dierendag is misschien wel ouder dan je denkt. Waar komt die traditie vandaan?
Deze datum is gekozen vanwege Franciscus van Assisi, een Italiaanse monnik uit de 13e eeuw. Hij was zo dol was op dieren (en planten), dat hij volgens de overlevering zelfs preken hield voor vogels. Franciscus werd hierom uitgeroepen tot de beschermheilige van de dieren en de natuur. Zijn sterfdag, 4 oktober, bleek daarmee ook de perfecte dag om dieren wereldwijd te eren.
Maar pas eeuwen later kreeg dat idee echt vorm. In 1929 kwam de Wereldvereniging voor Dierenbescherming bijeen in Wenen en besloot men om 4 oktober uit te roepen tot Werelddierendag. Het doel was helder: aandacht vragen voor de rechten en het welzijn van dieren, waar ook ter wereld. Nederland sloot zich al snel aan en in 1930 werd Dierendag hier voor het eerst gevierd.
De oudste afbeelding van Sint Franciscus (1229). Publiek domein.
Sindsdien is het uitgegroeid tot een traditie die we allemaal kennen. Scholen besteden er aandacht aan, dierenwinkels organiseren acties en asielen gebruiken de dag om mensen bewust te maken van hun werk. Dierendag herinnert ons eraan dat dieren recht hebben op een goed leven en dat wij verantwoordelijk zijn voor hun welzijn. Tegelijkertijd is het ook een vrolijke feestdag geworden, waarop huisdieren extra aandacht, snoepjes en speeltjes krijgen.
En zo is een middeleeuwse monnik de grondlegger geworden van de dag waarop miljoenen mensen stilstaan bij de waarde van dieren. 🙂
Vorige week zag ik op tv iets interessants voorbijkomen. Ik kijk zelden tv, maar bij dit programma bleef ik plakken vanwege de taal die ik hoorde. Het was een Scandinavische documentaire, dat was zeker, maar er werden zowel Zweedse als Noorse plaatsnamen genoemd. Ik had het begin gemist en besloot de hele aflevering terug te kijken via NPO Start. Het bleek een waanzinnig verhaal, treffend vastgelegd door regisseur Maria Fredriksson. Hieronder vertel ik er meer over, zonder het einde te verklappen.
Twee bejaarde Noorse zussen, Kari en May, besluiten min of meer noodgedwongen een appartement te kopen in het Zweedse plaatsje Gullspång. De bezichtiging krijgt een onverwachte wending wanneer de verkoper –een Noorse vrouw genaamd Olaug– een opvallende gelijkenis vertoont met hun overleden zus Astrid. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua details, zoals haar geboortedatum en bijnaam. Maar Astrid zou in 1988 zelfmoord hebben gepleegd. Voor de strenggelovige zussen kan deze ontmoeting geen toeval zijn: ze noemen het een mirakel.
Deze ervaring zet iets in beweging. Langzaam komen vragen naar boven over hun familiegeschiedenis en over wat hen jarenlang verteld is (en wat juist verzwegen werd). In de documentaire worden oude verhalen opnieuw bekeken. Geloof, herinnering en familiebanden raken met elkaar verstrengeld. Maar er ontstaat ook onenigheid. Kari en May zijn aan de ene kant van een fjord opgegroeid, Olaug juist aan de andere kant daarvan. Zo dichtbij, maar toch ook mijlenver van elkaar verwijderd.
De trailer van de documentaire (2024)
Het verhaal krijgt vorm door gesprekken en voicemailberichten rechtstreeks te laten zien en horen. De kijker krijgt de puzzelstukjes één voor één aangereikt en het wordt steeds gekker. Eén van de puzzelstukjes relateert aan de experimenten die de nazi’s uitvoerden op tweelingen in de gebieden die ze tijdens de Tweede Wereldoorlog bezetten (zo ook Noorwegen). Een ander puzzelstukje heeft weer te maken met een dubieuze DNA-test.
Kortom, een krimi-drama waar je u tegen zegt. De documentaire heeft dan ook diverse prijzen gewonnen. Wie hem zelf ook nog gratis wil bekijken, kan tot 27 september terecht op NPO Start (klik hier). Daarna verdwijnt de docu achter een pay wall, dus wacht niet te lang!
Met 5vwo doorloop ik nu een module over de geschiedenis van het Midden-Oosten. Het boek poogt een historisch overzicht te geven van de politiek-religieuze ontwikkelingen in ieder land uit de regio. Maar zoals dat vaker gaat bij schoolboeken, is de ruimtelijke afbakening soms wat ongemakkelijk.
Hierdoor behandelen we wel de opkomst en val van het Ottomaanse Rijk (ligt dat in het Midden-Oosten?), maar niet van het (Kruisvaarders)Koninkrijk Jeruzalem. Wat mij betreft een gemiste kans, want de leerlingen hebben het joodse en het christelijke perspectief op het Heilige Land óók nodig om te begrijpen waarom er daar onophoudelijk gevochten wordt.
Gelukkig is de film Kingdom of Heaven (2005, geregisseerd door Ridley Scott) bij deze lessen goed bruikbaar. De hoofdrolspelers uit de film hebben echt bestaan, hoewel de dramatisering van hun karakters natuurlijk niet te ontkennen valt. Het is en blijft een geromantiseerde reconstructie van het verleden. Maar de grote lijn van de gebeurtenissen is historisch correct. De film gaat over de conflicten tussen de christelijke koning van Jeruzalem Boudewijn IV (en zijn barons) en de Koerdische sultan Salah ad-Din van Egypte, Syrië en Irak (en zijn viziers).
Scott Free Productions – Studio Babelsberg
Er wordt ook daadwerkelijk gevochten om Jeruzalem, maar er komt geen voorkeurskant naar voren in de verhaallijn. Zo biedt Kingdom of Heaven ons vandaag een waardevol inkijkje in de conflicten ten tijde van de christelijke kruistochten. De film is 20 jaar oud, maar destijds prachtig gemaakt. Voor meer informatie over de film en de verhaallijn, zie dit oudere artikel.
Met de huidige conflicten in dezelfde regio, zal iedereen op een eigen manier op zoek zijn naar voorbeelden, rolmodellen en antwoorden. In dit artikel bespreek ik twee figuren uit de film die zo’n functie kunnen vervullen (als we ervoor open staan), namelijk Boudewijn IV van Jeruzalem en Salah ad-Din van Egypte, Syrië en Irak.
Scott Free Productions – Studio Babelsberg
Ten eerste Boudewijn IV van Jeruzalem. Zijn bijnaam was “de Leprakoning” of “de Melaatse”, omdat hij sinds zijn kindertijd aan lepra leed. Hij was koning van het Koninkrijk Jeruzalem van 1174 tot zijn dood in 1185. Hij was de zoon van Amalrik I van Jeruzalem, een kruisvaardersvorst van Franse afkomst die het koninkrijk versterkte na de Eerste Kruistocht. Vandaar dat hun namen zo Europees klinken. Boudewijn erfde de troon op jonge leeftijd, toen hij al ziek was.
Afbeelding van de kroning van Boudewijn (14e eeuw)
Tijdens zijn bewind probeerde hij het koninkrijk te stabiliseren. Ook moest hij rekening houden met een groeiende dreiging van Salah ad-Din, die zich destijds opwierp als kundig leider van de regionale islamitische legers. Ondanks zijn ziekte stond Boudewijn eveneens bekend om zijn militaire vaardigheden, maar dan als leider van de christelijke ridders. Politiek werd Boudewijn gewaardeerd als redelijk, pragmatisch en pacifistisch. Zo was zijn tactiek vaker om met zijn rivalen te praten, dan hen aan te vallen. Maar na zijn overlijden verzwakte het koninkrijk en verloren de christelijke vorsten de controle over Jeruzalem.
Afbeelding van “Saladin Rex Aegypti” uit een 15e eeuws manuscript.
Dan de tweede figuur, sultan Salah-ad Din. Hij werd geboren in Tikrit (wat vandaag in Irak ligt) in een relatief welgestelde Koerdische familie. Hij groeide op in Syrië en begon zijn militaire loopbaan in dienst van zijn oom Shirkuh, die generaal was. Van hem leerde hij de kneepjes van het militaire vak.
In 1169 werd Salah ad-Din zelf vizier (hoog ambtenaar) binnen het Fatimidische kalifaat Egypte. Na de dood van de Fatimidische kalief in 1171, lukte het hem om de soennitische islam hier in te voeren. Uiteindelijk wist hij Egypte zelfs te onderwerpen aan de Abbasidische kalief (dus de vorst van het gehele islamitische kalifaat, dat zich op het hoogtepunt uitstrekte van Spanje tot India).
Machtsgebied van de Ajoebidische dynastie aan het einde van de 12e eeuw.
Vervolgens stichtte Salah ad-Din zijn eigen Ajoebidische dynastie. Hij regeerde daardoor met zijn familie over grote delen van het Midden-Oosten, waaronder het huidige Libië, Egypte, Syrië, Saudi-Arabië, Jemen en Irak. Zodoende kwam het weleens tot onenigheid met de christelijke vorsten en baronnen in die gebieden. Maar Salah ad-Din toonde juist moreel leiderschap in oorlogstijd. Daarom werd hij tijdens (en na) zijn leven geprezen als een voorbeeld van rechtvaardigheid, moed en tolerantie. Zelfs in christelijke bronnen! Zijn dynastie bleef tot in de 13e eeuw invloedrijk.
Deze leprakoning en deze Koerdische sultan zijn historische voorbeelden die we niet moeten vergeten, want voordat zij militair tegenover elkaar stonden, onderhielden ze respectvolle diplomatieke relaties met elkaar. Hun geloof zat hen niet in de weg om een vreedzame co-existentie na te streven, waarvan alle aanwezige volken de vruchten zouden plukken. Het Heilige Land is in de geschiedenis soms wel degelijk een heilstaat geweest.
Amai, allee! In het tweede artikel van de reeks Historisch Dalfsen staan twee belangrijke wegen in Dalfsen centraal: de Papenallee en de Poppenallee. Aanvankelijk dacht ik dat daar hetzelfde mee bedoeld werd, maar dat bleek niet het geval. Deze ietwat gekke topografische namen hebben beide een betekenis.
We kijken eerst even naar de kaart. Mijn verwarring kwam voort uit het feit dat de twee lanen parallel aan elkaar lopen en zelfs (min of meer) op elkaar aansluiten:
Wie Dalfsen bezoekt vanaf Zwolle, zal waarschijnlijk over de Poppenallee (de N757) komen aanrijden, met de fiets of met de auto. Het is dan ook een drukke weg, met relatief veel verkeer. De Papenallee is juist een weggetje dat zelden gebruikt wordt. Maar wat is het verschil dan en waar komen die namen vandaan?
Eerst iets over de Papenallee, hierboven te zien via Google Streetview. Het is de zandweg die tussen de bomen ligt. Je kunt erop lopen en fietsen, maar in principe zal niemand er met een auto inrijden. De Papenallee verbindt het dorp Dalfsen met het buurtschap Emmen en het volgende dorpje Hoonhorst.
Vroeger was dit een naamloos veldpad. De naam “Papenallee” ontstond pas aan het einde van de 16e eeuw en refereert aan het “paapse” geloof, dus het rooms-katholieke geloof. De Tachtigjarige Oorlog (van Nederlandse opstandelingen tegen het Spaanse bestuur) was een politiek conflict, maar draaide ook om religieuze onenigheid tussen protestanten en katholieken in de Nederlanden. In 1581 werd het katholieke geloof verbannen uit het openbare leven, omdat het protestantisme de dominante religie werd. Katholieken werden gedwongen om hun geloof achter gesloten deuren voort te zetten, bijvoorbeeld via schuilkerken.
Historische foto van Hoonhorst (via de website van de gemeente).
Zo ook in de gemeente Dalfsen. De centrale dorpskerk werd overgenomen door de hervormde protestanten, waardoor de katholieke inwoners van Dalfsen naar landgoed De Broekhuizen en (later) naar de schuilkerk van Hoonhorst moesten om de mis bij te kunnen wonen. Deze laatste was in 1770 gebouwd als schuurkerk en moest er van buiten uitzien als een boerderij. Bijna 50 jaar later kwam er een kleine bijkerk in Dalfsen zelf en pas in 1858 werd Dalfsen weer een zelfstandige parochie. De katholieke diensten werden dus tot ver in de 19e eeuw uitgevoerd door de geestelijken in Hoonhorst.
De weg daar naartoe werd in de volksmond “Papenallee” genoemd – letterlijk een weg voor het paapse geloof. Aan het einde van de 18e eeuw werd de naam al overgenomen in officiële landkaarten. En vandaag, ongeveer 250 jaar later, kun je de allee dus digitaal “bekijken” via Streetview.
Dan de Poppenallee, hierboven eveneens als screenshot van Google Streetview. Ik dacht dus aanvankelijk dat dit simpelweg een verbastering was van Papenallee, maar dat bleek niet correct. De Poppenallee staat op zichzelf en is vernoemd naar de heer Poppe, die veel onroerend goed in de omgeving bezat. Het is dus de naam van een rijke familie. Deze weg was (met de Ruitenborghweg) de eerste verharde weg van de gemeente en leidde altijd al rechtstreeks naar Zwolle; want die laatste werd vroeger Zwolscheweg genoemd.
Het oude tolhuis anno 2025.
De Poppenallee was ook een tolweg. Met ingang van 1 april 1839 werd er bij het huis hierboven op de foto tol geheven. Het pand hoorde bij het landgoed Heuveldink, dat in beheer was van mejuffrouw Poppe. Tot wanneer je op deze weg tol moest betalen, heb ik niet kunnen ontdekken. Weet u het wel, dan hoor ik dat graag.
De Poppenallee anno 2025.
Ik vond dit een leuk stukje geschiedenis, mede omdat er meer achter de straatnamen schuilging dan ik verwachtte. Zo zie je maar weer: geschiedenis is overal. 😉
De Poppenallee en de afstanden tot de dichtstbijzijnde dorpen en steden.
Bronnen:
Wolde, Willem van der, ‘Het herstel van de Sint Cyriacusparochie’, in: Hove, J., ten, Pereboom, F. & Stalknecht, H.A. (red.), Uit de Geschiedenis van Dalfsen (Kampen: IJsselakademie 1989) 286─294.
Op 21 april werd bekendgemaakt dat paus Franciscus, de Argentijn Jorge Mario Bergoglio, vroeg in de ochtend was overleden. Vandaag begint het conclaaf dat moet leiden tot de aanstelling van een nieuwe paus. Wat is dat precies en hoe verloopt het proces?
Een conclaaf/conclave verwijst officieel naar twee dingen: de plek waar de kardinalen van de Rooms-katholieke Kerk bijeenkomen om een nieuwe paus te kiezen en de vergadering die hiertoe moet leiden. Het woord komt van het Latijnse “cum clave”, wat “met sleutel” betekent. Dit slaat op het feit dat de kardinalen zich tijdens het proces bewust afsluiten van de buitenwereld, dus achter slot en grendel. En dat is een indrukwekkende traditie, want de vergadering kan wel dagen duren!
Prent van het conclaaf van 1703.
Op het moment dat een paus overlijdt, spreken we van de periode van “sedisvacatio” (Latijn voor “lege stoel”). Tot de benoeming van een nieuwe paus, wordt de Rooms-katholieke Kerk geleid door het College van Kardinalen. Het conclaaf begint op het moment dat alle stemgerechtigde kardinalen aanwezig zijn in Rome. Alle kardinalen die jonger zijn dan 80 jaar, hebben stemrecht. Tegelijkertijd hebben ze ook stemplicht: ze moeten stemmen en mogen alleen afwezig zijn met een goede reden. Er mogen maximaal 120 kardinalen meedoen aan het conclaaf en ze mogen overal ter wereld vandaan komen.
Vervolgens gaan de deuren dicht (dat is dus vandaag). Het conclaaf begint met een gezamenlijke mis, namelijk de “Pro Eligendo Pontifice-Mis” (“Voor de Keuze van de Pontifex”). Dit deel is nog voor de buitenwereld te volgen, omdat de mis live op televisie en op schermen op het Sint-Pieterplein uitgezonden wordt. Dit doen ze zodat iedereen kan meebidden voor “de juiste keuze”. Daarna begint de stemming, die niet meer door de media gevolgd mag worden.
Zicht op Rome door George Inness (1857).
Om te stemmen, krijgen de kardinalen briefjes waarop de naam van de voorkeurskandidaat geschreven moet worden. Iedere kardinaal moet zijn briefje naar het altaar brengen en in de miskelk stoppen. Aansluitend worden de namen op de briefjes uiteraard geteld. Als er na zo’n stemronde geen kandidaat naar voren komt met minstens 66% van alle stemmen, dan volgt een nieuwe stemronde. Bij iedere stemronde kunnen de kardinalen een andere naam opschrijven. Echter, na enkele rondes wordt wel duidelijk tussen wie de strijd gaat en blijven er automatisch slechts een paar namen over. De traditie is dat de kardinalen dan op één van die overgebleven kandidaten gaan stemmen totdat er één de meerderheid behaalt.
Dit proces herhaalt zich meestal enkele dagen. Er wordt 4x per dag gestemd, 2x aan het begin van de middag en 2x aan het einde van de middag. Tussen de stemrondes in, kunnen de kardinalen met elkaar overleggen en bidden. Duurt het proces erg lang, dan wordt er meestal om de 3 dagen een “rustdag” ingelast. Het langste conclaaf vond plaats in 1314-1316, na de dood van paus Clemens V. Het proces duurde langer dan 800 dagen!
De kardinalen verblijven in het Huis van de Heilige Martha, een gastenverblijf buiten het Apostolisch Paleis. Aan het einde van de dag worden ze opgehaald en slapen ze daar, maar ze worden iedere ochtend weer teruggebracht naar de Sixtijnse Kapel, voor zo lang het conclaaf duurt. Er zijn geen televisie-, radio-, telefoon- of internetverbindingen in dit gastenverblijf. Zo wordt gegarandeerd dat de kardinalen geen contact kunnen hebben met de buitenwereld.
Als er aan het einde van de dag geen kandidaat de meerderheid behaald heeft, dan worden de stembriefjes verbrand zonder toevoegingen. Dat zorgt voor de bekende zwarte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel en zo kan iedereen buiten zien hoe de zaken ervoor staan.
Witte rook uit de schoorsteen na de verkiezing van paus Paulus VI in 1963.
Als er wel een nieuwe paus gekozen is, moet deze kandidaat het ambt accepteren en een pausnaam kiezen. Ondertussen wordt er een chemisch stofje toegevoegd aan de stembriefjes zodat het verbranden ervan zorgt voor witte rook uit de schoorsteen. Aansluitend komen de kardinalen weer naar buiten en wordt er door de kardinaal-protodiaken aangekondigd wie de nieuwe paus wordt en welke naam hij zal dragen.
Dit gebeurt volgens traditie vanaf de loggia (het open balkon) van de Sint-Pietersbasiliek. Hierbij worden ook altijd de woorden “habemus papam” uitgesproken: “We hebben een paus!”. De kardinaal-protodiaken is de kardinaal die op dat moment het langste dient binnen de rang van kardinaal-diakens. Momenteel is dat de 73-jarige Fransman Dominique Mamberti. Als laatste stap van het conclaaf, komt de nieuwe paus ook naar buiten. Daar spreekt hij dan voor de eerste keer de apostolische zegen “Urbi et orbi” (“Voor de stad en de wereld”) uit.
Moderne foto van de Sint-Pietersbasiliek.
Hieronder volgen nog wat clave-momenten (pun intended) uit de geschiedenis van het conclaaf:
In de Romeinse Tijd en de vroege middeleeuwen werd de nieuwe paus door de geestelijken en het volk van Rome gekozen.
Dit veranderde in het jaar 1059 met de pauselijke bul (wet) “In Nomine Domini” van paus Nicolaas II. Hierin werd namelijk bepaald dat de kardinaal-bisschoppen voortaan de nieuwe paus zouden kiezen. De overige kardinalen moesten de keuze goedkeuren. Waren er bezwaren, dan moest er een andere kandidaat gezocht worden en verliep de verkiezing dus weer van begin af aan.
De kardinalen gingen pas vanaf 1294 principieel in conclaaf. Sindsdien sluiten ze zich dus op tijdens het proces, maar daarvoor gebeurde dat niet altijd.
Conclaven vinden sinds 1878 plaats in de Sixtijnse Kapel in Vaticaanstad (Rome).
Afgelopen najaar verscheen er al een Hollywoodfilm over het conclaaf: Conclave, met in de hoofdrollen onder andere Ralph Fiennes, Stanley Tucci, John Lithgow, Sergio Castellitto en Isabella Rossellini. Sommige Nederlandse bioscopen spelen in op de omstandigheden en vertonen de film nu nogmaals. Ik heb hem zelf destijds al gezien, wat leidde tot dit artikel met meer informatie over de film.
UPDATE:
Vandaag, reeds op 8 mei, is er een nieuwe paus gekozen: De Amerikaan Robert Francis Prevost. Zijn pausnaam is Leo XIV. Zo is het conclaaf van 2025 één van de kortste conclaven uit de geschiedenis geworden.
De eerste upload van 2025 is een feit! En meteen duiken we in mijn favoriete onderwerp: de erfenis van de Vikingen. Die erfenis vinden we zelfs in Nederland, want in Utrecht staat (naast de Dom) een enorme runensteen. 🪨
Hoe kwam die kolos daar terecht en wat betekent de inscriptie? Leer het allemaal in de video hieronder.
P.S. Gek genoeg heb ik de afgelopen jaren weinig content gemaakt over de Scandinavische geschiedenis en/of het tijdperk van de Vikingen. Maar dat zijn juist thema’s waar ik héél veel mee bezig ben. Het is daarom de bedoeling om hier de komende tijd meer video’s over te maken, dus wie net zo veel van Scandinavië houdt als ik, moet de kanalen maar goed in de gaten blijven houden. 🙂
Gisteravond heb ik de film Conclave van regisseur Edward Berger gezien in de bioscoop, gebaseerd op het gelijknamige boek van Robert Harris (2016). Een artikel waard, want het onderwerp is ontzettend historisch. Hieronder schrijf ik meer over het verhaal, zonder het einde te verraden.
Ten eerste even over het woord “conclave” of “conclaaf”. Wat betekent dat? Een conclaaf/conclave verwijst officieel naar twee dingen: de plek waar de kardinalen van de Rooms-katholieke Kerk bijeenkomen om een nieuwe paus te kiezen en de vergadering die hiertoe moet leiden. Het woord komt van het Latijnse “cum clave”, wat “met sleutel” betekent. Dit slaat op het feit dat de kardinalen zich tijdens het proces bewust afsluiten van de buitenwereld, dus achter slot en grendel.
FilmNation Entertainment – House Productions
De kijker stapt in het verhaal op het moment dat de hervormingsgezinde paus overlijdt. Zoals de traditie voorschrijft, moeten de kardinalen daarna in conclaaf gaan om een nieuwe paus te kiezen. Maar deze gebeurtenis zet het Vaticaan op zijn kop, want het aanstellen van een nieuwe paus gaat gepaard met een hoop politiek-religieus gekonkel.
Het conclaaf wordt geleid door kardinaal Thomas Lawrence (gespeeld door Ralph Fiennes), omdat hij de deken van het College van Kardinalen is. Het is zijn taak om de procedure te overzien zonder persoonlijke overtuigingen, maar dat blijkt moeilijker dan verwacht. Verschillende kardinalen bezoeken hem en proberen op hem in te praten, waardoor hij op een gegeven moment zelf een voorkeur begint te krijgen.
FilmNation Entertainment – House Productions
De kanshebbers strijden bijna openlijk tegen elkaar en hebben allen een eigen reden om te winnen. Eén van hen wil de hervormingen van de vorige paus voortzetten, kardinaal Bellini (gespeeld door Stanley Tucci). Een ander, kardinaal Tedesco (gespeeld door Sergio Castellitto), wil juist terug naar een conservatieve, Latijnse mis. En kardinaal Joshua Adeyemi (gespeeld door Lucian Msamati) begeert de positie omdat hij daarmee de eerste Afrikaanse paus zou zijn. Aanvankelijk kunnen de kandidaten rekenen op grote steun van de overige kardinalen, maar gaandeweg komen er schandalen aan het licht. Zo vallen zij toch één voor één af als serieuze kanshebbers… en moet er gezocht worden naar een betere kandidaat.
FilmNation Entertainment – House Productions
De film was prettig en ontzettend interessant om naar te kijken. Het moderne einde van het verhaal is wat mij betreft niet realistisch, omdat zoiets (nog) niet geaccepteerd zou worden door de Rooms-katholieke Kerk. Maar het verhaal is wel heel waarheidsgetrouw. De procedure is reëel en de symboliek klopt historisch. Het geheel is mooi in beeld gebracht en de acteurs vertolken hele complexe rollen.
Kortom, Conclave is voor geschiedenisliefhebbers de moeite waard!
In de stad Trier staat de oudste kathedraal van heel Duitsland. De Dom van Sint Peter stamt uit de tijd van de Romeinen en werd gebouwd in opdracht van keizer Constantijn de Grote. Niet zo gek als je bedenkt dat Trier in de tijd van Constantijn de ‘hoofdstad’ van het West-Romeinse Rijk was en al helemaal niet gek als we erbij vermelden dat deze keizer zich tot het christendom bekeerde. De fundamenten van de Dom zu Trier zijn dus Romeins, maar in de eeuwen die volgden is het bouwwerk nog vele malen aangepast, uitgebreid, afgebroken en weer opgebouwd. De huidige aanblik met Salische façade dateert uit de 11e eeuw.
Er liggen ook twee relikwieën in de Dom: de schedel van Sint Helena (de moeder van keizer Constantijn) en de Heilige Tuniek van Jezus Christus. Verder bevinden de grafmonumenten van een aantal (aarts)bisschoppen en keurvorsten zich in de Dom.
Kijk mee naar het interieur in de video hieronder:
